«Δεν ξέρω αν θα βρω το θάρρος να παρελάσω στο Pride»: Η ζωή στην Αθήνα ενός γκέι πρόσφυγα από τη Γάζα
O Αλάα είναι από τη Γάζα. Εδώ και αρκετούς μήνες –λίγο πριν ξεσπάσει ο πόλεμος− έχει καταφύγει ως πρόσφυγας στην Ελλάδα, όπου αιτήθηκε άσυλο και όπου θα επιθυμούσε να ζήσει στο εξής. Δεν θα είχε άλλωστε κανένα μέλλον εκεί, η Γάζα είναι «καμένη γη», ο ίδιος έχασε τη μητέρα του και το σπίτι του στους βομβαρδισμούς. Ο Αλάα είναι επίσης ένας γκέι άνδρας, ο οποίος θέλει επιτέλους να ζήσει πιο ελεύθερα, κι αυτός είναι ακόμα ένας λόγος που ξενιτεύτηκε αλλά και που δέχτηκε να μοιραστεί μαζί μας την ιστορία του. Το γεγονός ότι πίσω στην πατρίδα έχει σύζυγο και παιδί, που ευτυχώς είναι καλά και που θα προσπαθήσει να τους φέρει εδώ, καθώς λέει, δεν είναι τόσο παράδοξο σε κάποιες κουλτούρες, όπου όλα μπορούν να βρουν μια θέση –με το ανάλογο ρίσκο βέβαια–, αρκεί να μη γίνονται στο φως του ήλιου. Αυτό το φως αναζητά γενικότερα στη νέα του ζωή και είθε να το βρει.
«Με λένε Αλάα, είμαι 35 ετών και πατρίδα μου είναι η Γάζα. Ή, μάλλον, ήταν − δεν έχει μείνει πια τίποτα εκεί που να θυμίζει ότι ζούσαν άνθρωποι και υπήρχαν σπίτια, πλατείες, δρόμοι, σχολεία, νοσοκομεία… Eίχα την τύχη να φύγω πριν από την ισραηλινή εισβολή, όμως δεν είναι η πρώτη φορά που έχουμε πόλεμο στη Γάζα, αυτή είναι δυστυχώς μια κατάσταση που συνέβαινε κάθε τόσο από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Μόνο που τώρα είναι χειρότερο, πολύ χειρότερο. Από τους βομβαρδισμούς καταστράφηκε το σπίτι και της δικής μου οικογένειας, σκοτώθηκαν η μητέρα μου, ο θείος και ο ανιψιός μου. Ταράχτηκα πάρα πολύ, αλλά έπρεπε να σταθώ δυνατός, άλλη επιλογή δεν υπήρχε... Η γυναίκα και ο μικρός μου γιος είναι ευτυχώς καλά, αλλά πήραν κι αυτοί, όπως και άλλοι συγγενείς και φίλοι, τον δρόμο της προσφυγιάς – όταν κάνω τα χαρτιά μου, θα αιτηθώ οικογενειακή επανένωση, μήπως καταφέρω να τους φέρω στην Ελλάδα. Γιατί, ναι, μπορεί να είμαι γκέι άνδρας –δεν έχω βασικά καταλήξει σε μια συγκεκριμένη σεξουαλική ταυτότητα, αλλά σίγουρα νιώθω μεγαλύτερη έλξη για τους άνδρες−, έχω όμως επίσης μια σύζυγο με την οποία παντρευτήκαμε με προξενιό και ένα τρίχρονο παιδί το οποίο αγαπώ πολύ. Δεν θα μπορούσα, όπως καταλαβαίνεις, να κάνω διαφορετικά, γιατί στα μέρη μας το να έχεις φτάσει σε κάποια ηλικία και να μην έχεις κάνει ακόμα οικογένεια φαίνεται τουλάχιστον περίεργο και σχολιάζεται.
Αφότου κυρίαρχη δύναμη στη Γάζα έγινε η Χαμάς, οι συνθήκες για τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα δυσκόλεψαν περισσότερο, όπως όμως είπα, δεν ήταν και ποτέ καλές. Στη Δυτική Όχθη τα πράγματα είναι λίγο καλύτερα, εκεί οι άνθρωποι είναι κάπως πιο ανοιχτοί, ο γενικός κανόνας όμως είναι να λες ό,τι λες και να κάνεις ό,τι κάνεις στα κρυφά
Το να είσαι, τώρα, ΛΟΑΤΚΙ+ άτομο στη Γάζα ποτέ δεν ήταν εύκολο, ακόμα και σε πιο ήσυχες περιόδους. Η μεγάλη πλειοψηφία είναι άνθρωποι συντηρητικοί που ούτε καν θέλουν να ακούσουν γι’ αυτό, μόνο οι πιο μορφωμένοι έχουν πιο προχωρημένες αντιλήψεις. Άλλοι πάλι θεωρούν την ομοφυλοφιλία κάτι σαν αρρώστια, οπότε νιώθουν περισσότερο οίκτο παρά αντιπάθεια∙ υπάρχουν βέβαια και οι φανατικοί, που καλύτερα να μη μάθουν ποτέ για σένα. Δημόσιο φλερτ μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου μπορεί να γίνει μόνο αν είσαι πολύ θαρραλέος και ταυτόχρονα πολύ διακριτικός.
Αν δύο γκέι άνθρωποι συλληφθούν από την αστυνομία να έχουν ερωτική επαφή σε δημόσιο χώρο, το πιθανότερο είναι να δεχτούν ύβρεις και ξυλοδαρμούς και να βρεθούν αντιμέτωποι με ποινή φυλάκισης έως και δύο ετών, χώρια ο κοινωνικός στιγματισμός. Δεν υπάρχουν, εννοείται, ούτε υπήρχαν ποτέ μέρη φιλικά στους ΛΟΑΤΚΙ+, υπάρχουν όμως ευτυχώς τα κοινωνικά δίκτυα και χάρη σε αυτά είναι εφικτό να κάνεις γνωριμίες, πάντα με την απαραίτητη προσοχή. Αφότου κυρίαρχη δύναμη στη Γάζα έγινε η Χαμάς, οι συνθήκες για τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα δυσκόλεψαν περισσότερο, όπως όμως είπα, δεν ήταν και ποτέ καλές. Στη Δυτική Όχθη τα πράγματα είναι λίγο καλύτερα, εκεί οι άνθρωποι είναι κάπως πιο ανοιχτοί, ο γενικός κανόνας όμως είναι να λες ό,τι λες και να κάνεις ό,τι κάνεις στα κρυφά – αυτό είναι ως έναν βαθμό ανεκτό, το να βγεις, τώρα, με μια rainbow σημαία έξω στον δρόμο ή να είσαι αγκαλιά με το ταίρι σου, για παράδειγμα, είναι απλώς αδιανόητο!
Ναι, είχα προσπαθήσει και παλιότερα να φύγω για το εξωτερικό, αναζητώντας μια καλύτερη ζωή και περισσότερες ελευθερίες, πού όμως να πήγαινα και πώς; Η ίδια η Γάζα είναι σαν ένα μεγάλο στρατόπεδο ζωσμένο με ψηλά τείχη, ούτε καν στη Δυτική Όχθη δεν μπορούσα να μεταβώ, και ευπρόσδεκτος δεν θα ήμουν ούτε στο Ισραήλ. Ναι, υπάρχουν κάποιοι Ισραηλινοί, ΛΟΑΤΚΙ+ και μη, που δείχνουν αλληλεγγύη, αλλά είναι μειοψηφία και από τότε που γίνανε κι εκεί κυβέρνηση οι φανατικοί, κι αυτοί ακόμα φοβούνται να εκδηλωθούν. Ακόμα και μέλη της κοινότητας μάς βλέπουν με καχυποψία.
Εν τέλει, λίγο πριν από την πανδημία κατάφερα να περάσω στην Αίγυπτο κι από εκεί πήγα αεροπορικώς στην Κωνσταντινούπολη με τουριστική βίζα. Έμεινα εκεί ένα διάστημα κάνοντας διάφορες δουλειές και στη συνέχεια κάναμε κάποιες προσπάθειες μαζί με άλλους πρόσφυγες και μετανάστες να περάσουμε τα σύνορα στον Έβρο, μας συνέλαβαν όμως και μας γύρισαν πίσω Έλληνες συνοριοφύλακες, αφού πρώτα μας χτύπησαν. Ξύλο φάγαμε κι από Τούρκους συνοριοφύλακες – μετά από αυτό έφυγα από την Κωνσταντινούπολη, πήγα στη Σμύρνη, μετά στο Μπόντρουμ, αλλά, μην μπορώντας ούτε να βρω μια καλή εργασία ούτε να περάσω απέναντι, επέστρεψα απογοητευμένος στη Γάζα.
Δεν με χώραγε όμως πια ο τόπος εκεί και ούτε προκοπή έβλεπα. Έξι μήνες μετά ξαναεπιχείρησα να περάσω στην Ελλάδα μέσω Τουρκίας και αυτήν τη φορά στάθηκα πιο τυχερός – από τη Σμύρνη κατάφερα μαζί με άλλους πρόσφυγες να φτάσω στη Λέσβο με ένα φουσκωτό. Έμεινα τον πρώτο καιρό στο καμπ του Καρά Τεπέ, χωρίς βέβαια να αποκαλύψω πουθενά τον σεξουαλικό μου προσανατολισμό, γιατί φοβόμουν. Δεν μπορούσα να ξέρω πώς θα αντιδρούσε ο καθένας, υπήρχαν έπειτα και συμπατριώτες μου εκεί.
Δύο μήνες μετά και επειδή ένιωθα έντονο στρες, ζήτησα να δω ψυχολόγο κι αυτός ήταν ο πρώτος άνθρωπος εδώ στον οποίο μίλησα ειλικρινά. Μετά και από δική του μεσολάβηση έφυγα για Αθήνα, όπου και κατέθεσα αίτηση για άσυλο, ούτε όμως εκεί επικαλέστηκα ευαλωτότητα λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού. Εδώ ήρθα σε επαφή με την οργάνωση Emantes - International LGBTQIA+ Solidarity που με στήριξε και την ευχαριστώ γι’ αυτό. Βρήκα δουλειά σε μια εταιρεία ανακύκλωσης, μας πλήρωναν μεν αλλά ήταν δύσκολα, πολύ κουβάλημα. Εν τέλει άλλαξα δουλειά και τώρα αναζητώ μέσω του προγράμματος Helios κάτι καλύτερο, που μακάρι να είναι πιο κοντά σε αυτά που ξέρω.
Έχω σπουδάσει μαγειρική και μόδα, στη Γάζα εργαζόμουν πολλά χρόνια ως ζαχαροπλάστης. Αναζητώ επίσης μέσα από το ίδιο πρόγραμμα μια καινούργια στέγη. Προς το παρόν συγκατοικώ σε ένα μικρό διαμέρισμα κάπου στο κέντρο με ένα παιδί από το Μαρόκο, που όμως δεν γνωρίζει για μένα, ούτε τολμώ να του πω. Βλέπω ακόμα ψυχολόγο που μου σύστησαν από την οργάνωση, είναι πολλά αυτά που με βασανίζουν και μου κάνει καλό. Ναι, μου αρέσει η Ελλάδα κι εδώ θα ήθελα να εγκατασταθώ μόνιμα. Κάποιοι γνωστοί μου πήγανε Γερμανία, αλλά δεν με ενθουσιάζει η ιδέα, κι εκεί άλλωστε τα πράγματα έχουν δυσκολέψει για τους πρόσφυγες και ειδικά τους Παλαιστίνιους – ένας φίλος μου περιμένει επτά μήνες τώρα να του δώσουν άσυλο.
Ξέρω ότι για να μπορέσω να ζήσω εδώ χρειάζεται να μάθω και τη γλώσσα, έπρεπε ήδη να είχα ξεκινήσει μαθήματα, αλλά με όλα αυτά που συμβαίνουν στην πατρίδα μου δεν έχω μυαλό, δεν μπορώ να συγκεντρωθώ. Πρέπει όμως, γιατί και τα αγγλικά μου είναι πολύ φτωχά κι αυτό είναι πρόβλημα όχι μόνο στην αναζήτηση εργασίας αλλά και στο να κάνω φίλους. Ξέρω πως σε λίγες μέρες είναι το Athens Pride, δεν ξέρω αν θα βρω το θάρρος να παρελάσω, ανησυχώ κιόλας μη με δουν μάτια που δεν πρέπει, όμως σίγουρα θα ακολουθήσω, έστω από το πεζοδρόμιο!
Τι θα κάνω αν έρθουν εδώ η γυναίκα και το παιδί μου; Ό,τι έκανα και στη Γάζα, μόνο που εδώ το περιβάλλον δεν θα είναι τόσο ασφυκτικό. Πολλοί άνθρωποι σαν κι εμένα ζουν έτσι. Δεν είναι εύκολο, ούτε μου αρέσει να υποκρίνομαι, αλλά προς το παρόν δεν γίνεται αλλιώς, ούτε μπορώ να τους αφήσω. Για την πατρίδα μου, τώρα, και το μέλλον της, δυστυχώς όχι, δεν αισιοδοξώ. Η Γάζα είναι πια μια κατεχόμενη, κατεστραμμένη χώρα, υπάρχει πολύ θανατικό και πολύς πόνος. Ακόμα κι αν υπάρξει μια ειρηνευτική συμφωνία, δεν θα κρατήσει, φοβάμαι, πολύ. Μακάρι να γινόταν ειρήνη και να μπορούσαμε να συνυπάρξουμε Παλαιστίνιοι και Ισραηλινοί, αυτό όμως πια μοιάζει με άπιαστο όνειρο. Και δεν είναι εύκολο για καμία κοινωνία να προοδεύσει σε τέτοιες συνθήκες».
Πηγή: lifo.gr