Με αφορμή τη Διεθνή Ημέρα Ατόμων με Αφρικανική Καταγωγή, η ROSA συζήτησε με προσφύγισσα από την Ερυθραία, που ζει από το 2012 στην Ελλάδα. 

Το 2024 ολοκληρώνεται η Διεθνής Δεκαετία για τους Ανθρώπους με Αφρικανική Καταγωγή, η οποία καθορίστηκε από τον ΟΗΕ με σκοπό να τιμήσει τη συνεισφορά της αφρικανικής διασποράς και να εξαλείψει τις διακρίσεις εις βάρος των ατόμων που βρέθηκαν από την πολυπολιτισμική ήπειρο σε κάθε γωνιά του κόσμου.

Μέρος της πρωτοβουλίας για την Διεθνή Δεκαετία αποτελεί ο καθορισμός της 31ης Αυγούστου ως Διεθνής Ημέρα Ατόμων με Αφρικανική Καταγωγή (από το 2021). 

Με αφορμή την ημέρα αυτή, η ROSA συζήτησε με μία προσφύγισσα από την Ερυθραία, η οποία ζει από το 2012 στην Ελλάδα και μας διηγήθηκε όσα την προβληματίζουν, δείχνοντας ότι η χώρα μας θα πρέπει να κάνει πολλά βήματα ακόμα για να εξαλείψει τις ανισότητες. 

Η 50χρονη Ζανάιτ,  η οποία δεν θέλησε να δώσει περισσότερες πληροφορίες για την ταυτότητά της, ζει μόνη της στην Αθήνα 12 χρόνια, όμως, αντιμετωπίζει σημαντικά προβλήματα αναγνώρισης, αφού τα τελευταία 5 χρόνια δεν μπορεί να εργαστεί ούτε και να νοικιάσει σπίτι, αφού δεν έχει ανανεωθεί η άδεια διαμονής της παρά το γεγονός ότι της έχει χορηγηθεί καθεστώς πρόσφυγα από την Ελληνική Δημοκρατία.

Η ίδια, λόγω αυτού, καλείται να αντιμετωπίσει σημαντικές δυσκολίες στην καθημερινή της ζωή, αφού φαίνεται ότι η εύρεση εργασίας αλλά και κατοικίας είναι εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση για έναν αναγνωρισμένο πρόσφυγα που δεν έχει άδεια διαμονής.

«Όταν είμαστε πρόσφυγες αλλά δεν έχουμε σπίτι, δεν έχουμε χαρτιά, πώς θα μπορέσουμε να επιβιώσουμε; Είμαι πραγματικά πάρα πολύ κουρασμένη με αυτή την κατάσταση με τα χαρτιά. Το να μην βλέπεις την οικογένειά σου για 17 χρόνια δεν είναι εύκολο. Η αδερφή μου ζούσε στο Σουδάν, αλλά, δεν μπόρεσα να την δω, μέχρι που πέθανε πριν από δύο χρόνια επειδή ήταν άρρωστη», αναφέρει κατά τη διάρκεια της συζήτησης μας, θέλοντας να εξηγήσει τις δυσκολίες που βιώνει. 

Το ταξίδι της Ζανάιτ από την Ερυθραία στην Ελλάδα μέσα από τα δικά της λόγια
Είμαι από την Ερυθραία και έφυγα από εκεί επειδή η κατάσταση στη χώρα μου ήταν εξαιρετικά δύσκολη. Έφτασα στην Ελλάδα το 2012, αφού πρώτα πέρασα από το Σουδάν και την Τουρκία.

Ο λόγος για τον οποίο ήθελα να φύγω από την Ερυθραία ήταν ο πόλεμος.

Η μεγαλύτερη δυσκολία που συνάντησα ερχόμενη στην Ελλάδα ήταν το ταξίδι από την Τουρκία με βάρκα. Ένα μεγάλο μέρος του ταξιδιού έγινε με τα πόδια, όλη αυτή η διαδρομή, με τα πόδια, με αυτοκίνητο, με τη βάρκα ήταν πολύ δύσκολη. Δεν είναι καθόλου εύκολο. Δεν είχαμε, όμως, καμία άλλη επιλογή, έπρεπε να έρθουμε με αυτόν τον τρόπο για να έχουμε την ελπίδα ότι η ζωή μας μπορεί να αλλάξει. Ήταν πάρα πολύ επικίνδυνο, ταξιδέψαμε χειμώνα, με βροχή, δεν θυμάμαι ποιος μήνας ήταν γιατί έχουν περάσει πλέον δώδεκα χρόνια αλλά ήταν πολύ δύσκολο και δεν μπορώ να ξεχάσω τον τρόπο με τον οποίο έφτασα εδώ.

Πώς είναι να είσαι πρόσφυγας με πολιτικό άσυλο αλλά χωρίς άδεια διαμονής
Μπορεί να έχουν περάσει 12 χρόνια από εκείνο το δύσκολο ταξίδι από την Τουρκία στις ελληνικές ακτές, ωστόσο, οι φουρτούνες στη ζωή της Ζανάιτ συνεχίζονται.

Παρά το γεγονός ότι έχει πολιτικό άσυλο, η Ζανάιτ αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα εύρεσης εργασίας και στέγης, γεγονός που όπως μας εξηγεί, οφείλεται στην καθυστέρηση ανανέωσης της άδειας διαμονής της στη χώρα.

Σύμφωνα με το Υπουργείο Μετανάστευσης και Ασύλου, αν σε έναν άνθρωπο έχει χορηγηθεί καθεστώς πρόσφυγα, μπορεί να αποκτήσει άδεια διαμονής, με ισχύ τρία έτη. Η Ζανάιτ είχε μπει σε αυτή την διαδικασία και είχε την άδειά της, την οποία κατάφερε να ανανεώσει μία φορά για ακόμα τρία έτη, ωστόσο, την δεύτερη φορά που προσπάθησε να προχωρήσει στην ανανέωση αντιμετώπισε σημαντικά προβλήματα, τα οποία, όπως λέει, την έχουν ταλαιπωρήσει σε σημαντικό βαθμό.

«Είχα άδεια παραμονής αλλά έληξε και από τότε που έληξε αντιμετωπίζω τεράστιο πρόβλημα, δεν έχω χαρτιά, προσπαθώ 5-6 χρόνια να ανανεώσω την άδεια μου και δεν μπορώ. Μου λένε να περιμένω για να την πάρω. Έχω προσπαθήσει μέσω οργανώσεων και δικηγόρου. Περιμένω όμως και ακόμα δεν τα έχω καταφέρει. Μέχρι τώρα δεν έχω χαρτιά», δηλώνει χαρακτηριστικά.

«Όλο αυτό κάνει τα πάντα δύσκολα. Δεν μπορώ να βρω δουλειά, δεν μπορώ να νοικιάσω σπίτι, δεν είμαι εντάξει. Τώρα δεν έχω δουλειά, καμιά φορά πηγαίνω στα φεστιβάλ, μαγειρεύω και πουλάω τα φαγητά, με αυτόν τον τρόπο επιβιώνω. Δεν μπορώ ούτε να νοικιάσω σπίτι γιατί ζητάνε άδεια διαμονής και δεν έχω», προσθέτει.

Τα προβλήματα, όμως, έχουν και συναισθηματικές προεκτάσεις, αφού η προσφύγισσα από την χώρα της Ανατολικής Αφρικής, έχει να δει την οικογένεια της 17 χρόνια. Στο διάστημα αυτό, ο πατέρας της πέθανε.

«Οι γονείς μου έμειναν στην Ερυθραία και έχω πλέον 17 χρόνια να τους δω. Δεν είδα καν τον πατέρα μου να πεθαίνει. Είχε πάει σε νοσοκομείο στο Σουδάν και ενώ θα μπορούσα να πάω στο Σουδάν, δεν έχω άδεια διαμονής στην Ελλάδα και δεν γινόταν. Είναι πολύ δύσκολο», τονίζει, θυμίζοντας μας ότι είναι ανάγκη να βρεθούν λύσεις για όσα συνεχίζουν να ταλαιπωρούν την ψυχή ταλαιπωρημένων ανθρώπων. 

Πηγή : rosa.gr