Η ζωή τους πριν και μετά τον Δενδροπόταμο, οι ευκαιρίες που τους προσφέρθηκαν, ο πατέρας Αθηναγόρας και το στίγμα που συνεχίζει να ακολουθεί τους Ρομά.

Από το υπόγειο της εκκλησίας του Αγίου Νεκταρίου στον Δενδροπόταμο βρέθηκαν σε διεθνή διαγωνισμό ρομποτικής στην Αμερική, εκπροσωπώντας την Ελλάδα… Κι αυτό δεν είναι το μοναδικό «επίτευγμα» που έχουν να παρουσιάσουν τα «παιδιά» του Φάρου του Κόσμου, τα «παιδιά» του πατέρα Αθηναγόρα που εδώ και 20 χρόνια μεγαλουργεί στον Δενδροπόταμο.

Όλα αυτά τα χρόνια, νεαροί Ρομά βρήκαν έναν μέντορα, έναν δάσκαλο, έναν άνθρωπο που τους στηρίζει και τους ωθεί να κυνηγήσουν τα όνειρά τους.

Από τη στιγμή που χειροτονήθηκε ο πατέρας Αθηναγόρας περίμενε να φύγει για ιεραποστολή στην Αφρική. Τότε ο Μητροπολίτης Νεαπόλεως-Σταυρουπόλεως του είπε ότι δεν έχει να πάει πουθενά και πως η Θεσσαλονίκη έχει τη δική της Αφρική. «Θα πας στον Δενδροπόταμο και θα κάνεις οτιδήποτε ονειρευόσουν εκεί». Έτσι κι έγινε. Ο πατέρας Αθηναγόρας έφτασε στο Δενδροπόταμο και αμέσως αντιλήφθηκε πως με αυτό που πρέπει να ασχοληθεί είναι τα παιδιά.

Πολλά έχουν γραφεί για τον «Φάρο του Κόσμου». Αυτή τη φορά το TheOpinion δίνει λόγο σε τρία παιδιά «δημιουργήματα» του «Φάρου του Κόσμου» που μιλούν για τη ζωή τους πριν και μετά τον Δενδροπόταμο, τις ευκαιρίες που τους προσφέρθηκαν, τον πατέρα Αθηναγόρα και το στίγμα που συνεχίζει να ακολουθεί τους Ρομά.

Παρασκευάς Σελίμ: «Παιδιά από τις λάσπες του Δενδροποτάμου σε παγκόσμιο διαγωνισμό της ρομποτικής στην Αμερική με την ελληνική σημαία»

«Τον “Φάρο του Κόσμου” τον γνώρισα πριν από περίπου 12 χρόνια, όταν αποφάσισα να ξαναρχίσω το σχολείο από εκεί που το άφησα. Κάπου στα 15 μου έμαθα ότι παιδιά από τον Δενδροπόταμο ασχολούνται με τη ρομποτική και ήθελα πάρα πολύ να τους γνωρίσω. Πήγα στον Δενδροπόταμο και εκεί είδα ότι υπάρχει μία τάξη ένταξης όπου θα μπορούσα να συνεχίσω το σχολείο. Ο κ. Άγγελος Χατζηνικολάου που είναι χρόνια εκπαιδευτικός στον Δενδροπόταμο και ασχολείται με τμήματα Ρομά με δέχθηκε στην τάξη του και μέσα σε μία σχολική χρονιά τελείωσα το σχολείο, με αποτέλεσμα μετά να πάρω την προαγωγή μου στο Γυμνάσιο, να περάσω στο Λύκειο και να αποφοιτήσω.

Πριν επισκεφτώ τον Φάρο ζούσα σε μία διπλανή περιοχή, στο Κορδελιό, μόλις 3 χιλιόμετρα μακριά από τον Δενδροπόταμο. Πάλι σε μία κλειστή κοινωνία. Είμαι Ρομά, γεννήθηκα από γονείς Ρομά και ζούσα σε μία περιοχή με περίπου ακόμη 20 οικογένειες που είμασταν όλοι συγγενείς. Υπήρχαν οι ίδιες καταστάσεις και παραβατικότητα, όπως συμβαίνει σε περιοχές κλειστές όπου ζουν Ρομά.

Όταν επισκέφτηκα τον Δενδροπόταμο και γνώρισα τα πρώτα παιδιά στο σχολείο αμέσως έμαθα ότι στο Φάρο κάνουν πολλά πράγματα. Άλλοι έλεγαν ότι κάνουν ρομποτική, άλλοι έλεγαν ότι κάνουν μουσική, ότι πηγαίνουν εκδρομές, ότι παρακολουθούν μαθήματα ξένων γλωσσών. Όταν τα άκουσα όλα αυτά, ρώτησα τα παιδιά τι είναι ο “Φάρος” και μου είπαν “έλα να δεις μετά το σχόλασμα”. Είδα ότι είναι μία οικογένεια, ένα σπίτι.

Ο πατέρας Αθηναγόρας ξεκίνησε από το υπόγειο της εκκλησίας όπου μάζευε μαζί με την εθελοντική ομάδα τα παιδιά για να μπορέσουν να φτιάξουν λουτρά, κουζίνα για να μπορέσουν τα παιδιά να κάνουν μπάνιο. Να βρουν καθαρά ρούχα. Να φάνε πρωινό και να πάνε στο σχολείο αλλά είδε ότι αυτό δεν έφτανε. Οπότε με κάποιον τρόπο έπρεπε να κρατήσουν και τα παιδιά εκεί. Έψαξε με εύκολους τρόπους κίνητρα ώστε τα παιδιά να παραμείνουν στο σχολείο. Για παράδειγμα, στην αρχή δημιούργησαν τα ενοριακά πρωταθλήματα κι έλεγαν στα παιδιά: “όποιος δεν θα κάνει απουσία μέσα στην εβδομάδα θα παίξει στο παιχνίδι της Κυριακής”. Και αμέσως γέμισαν τα σχολεία. Ήταν ένας τρόπος να κρατήσουν τα παιδιά στο σχολείο. Μετά άρχισε η ρομποτική. Το 2012 η πρώτη ομάδα που έλαβε μέρος στην εκπαιδευτική ρομποτική ήμασταν εμείς. Παιδιά Ρομά. Αυτό αναγνωρίστηκε από τις ΗΠΑ και ήμασταν η πρώτη τιμώμενη ομάδα σε όλον τον κόσμο που θα πήγαινε στο παγκόσμιο της Αμερικής. Εκεί άρχισε η μεγάλη ανάπτυξη του Δενδροποτάμου και γέμισαν τα σχολεία και το γυμνάσιο και το νηπιαγωγείο και τα δύο υπερσύγχρονα δημοτικά μας με παιδιά.
Και μετά το 2016 , έγινε το ίδιο όταν κατακτήσαμε τον πανελλήνιο διαγωνισμό της ρομποτικής και πήγαμε πάλι στο παγκόσμιο της Αμερικής ως πρωταθλητές της Ελλάδας. Παιδιά από τις λάσπες του Δενδροποτάμου φτάσαμε σε παγκόσμιο διαγωνισμό της ρομποτικής στην Αμερική με την ελληνική σημαία».

Μαρία-Παλόμα Ελευθεριάδου-Μπότη: «Θέλουν Ρομά επαγγελματίες, σωστούς ανθρώπους, ενταγμένους στην κοινωνία ή τους θέλουν στο περιθώριο να ζουν εις βάρος τους;»

«Ήμουν ενός έτους όταν δημιουργήθηκε ο Φάρος του Κόσμου. Ήξερα ότι υπάρχει ένας “Φάρος” όπου ένας πατέρας Αθηναγόρας είναι πατέρας πολλών παιδιών και τους βοηθάει να αναδείξουν τις ικανότητές τους και να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους. Είχα όμως διάφορα εμπόδια. Δεν μπορούσα να έρθω από μικρή και πήγα στα 16 μου, γιατί έπρεπε να αφήσω πίσω μου την οικογένειά μου. Μεγάλωσα με τη γιαγιά μου μέχρι τα 16 μου και ένιωθα τύψεις να φύγω από την Καλλικράτεια και να έρθω στη Θεσσαλονίκη. Κάποια στιγμή έπρεπε να πω ή θα μείνεις με την γιαγιά σου ή θα πας στη Θεσσαλονίκη να γνωρίσεις επιτέλους και εσύ αυτόν τον πατέρα Αθηναγόρα και να πραγματοποιήσεις το όνειρό σου να σπουδάσεις και να μπορέσεις να ξεφύγεις από τη γειτονιά.

Με το που ήρθα στον “Φάρο του Κόσμου” άρχισε η ζωή μου να έχει ένα πρόγραμμα. Ήμουν το πρωί στο σχολείο, κάποιες φορές μετά έτρωγα στο σπίτι ή τις περισσότερες στο Φάρο και μετά μέχρι αργά το απόγευμα ήμουν στο “Φάρο” για μαθήματα.

Από τα 16 μου μέχρι και σήμερα άρχισα να έχω πολύ στενή επαφή με τον “Φάρο”. Από τις πρώτες κιόλας μέρες μου εκεί. Ο πατέρας Αθηναγόρας με έναν μαγικό τρόπο με έκανε να νιώσω πολύ γρήγορα ότι ο “Φάρος” είναι μια οικογένεια και πως ότι χρειαστούμε μπορούμε να το συζητήσουμε με εκείνον. Ακόμα κι αν του λέγαμε “πάτερ εγώ θέλω να γίνω αστροναύτης”, εκείνος θα μας έδινε τόση δύναμη και θα μας έλεγε “ωραία, κι εγώ μαζί σου. Πάμε να το καταφέρουμε!”. Είναι πολύ σημαντικό ένας πατέρας να μπορεί να δώσει δύναμη στα παιδιά του και να τους λέει ότι οτιδήποτε θέλεις να κάνεις στη ζωή σου, θα το καταφέρεις και ότι τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο. Ειδικά για μένα αυτό είναι πολύ σημαντικό γιατί από τον βιολογικό μου πατέρα ποτέ δεν είχα ενθάρρυνση. Μια ζωή μου έλεγε τα αρνητικά. Και όταν ήρθα στο Φάρο είδα ένα σωστό πρότυπο πατέρα που με αγκάλιασε και τον αγκάλιασα πάρα πολύ γρήγορα.

Μέσω του Φάρου ταξίδεψα σε 6 χώρες. Γνώρισα νέους πολιτισμούς, κουλτούρες, ανθρώπους. Ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό από τον Δενδροπόταμο, τη Θεσσαλονίκη, την Ελλάδα. Μας έδωσαν πολλές γνώσεις αυτά τα ταξίδια.

Τις καθημερινές μου βρίσκομαι στο Βόλο. Σπουδάζω στο πανεπιστήμιο Θεσσαλίας στο τμήμα Ιχθυολογίας και Υδάτινου Περιβάλλοντος. Πέρασα στα 22. Δε φανταζόμουν πως θα περνούσα σε μια σχολή. Ήθελα να γίνω αστυνομικός, ήταν το όνειρό μου από την παιδική μου ηλικία. Προσπάθησα δύο φορές, αλλά κόπηκα στα αθλήματα. Όλοι μου έλεγαν ότι τα μαθήματα είναι πάρα πολύ δύσκολα και ότι τα αθλήματα θα μπορέσω να τα περάσω κι εγώ συγκεντρώθηκα στα μαθήματα και δεν αθλούμουν καθόλου. Είναι πολύ πιεστικό να δώσω για τρίτη φορά πανελλήνιες και ήδη είμαι πολύ αγχώδης άνθρωπος. Τελικά μου άρεσε το τμήμα γιατί είναι αρκετά βιολογικό και σκέφτομαι ότι αν το τελειώσω ίσως καταφέρω να μπω στην αστυνομία ως ειδικός επιστήμονας. Υπάρχει το όνειρο και πιστεύω ότι θα υλοποιηθεί κάποια στιγμή με κάποιον τρόπο».

Οι τσιγγάνοι είμαστε πάρα πολύ πίσω σε σχέση με τον υπόλοιπο κόσμο. Αν πήγαμε κάποια βήματα μπροστά στον Δενδροπόταμο, εν προκειμένω, είναι γιατί ήρθε ένας πατέρας Αθηναγόρας που προσπάθησε να μαζέψει όσο το δυνατόν περισσότερα παιδιά γύρω του. Κάποια στιγμή είχε μαζέψει τα παιδιά της γειτονιάς. Περπατούσε και γύρω γύρω του είχε έναν στρατό από παιδιά που έτρεχαν από πίσω του να τον αγκαλιάσουν και να τον φιλήσουν. Αυτό κορυφώθηκε όταν τα παιδιά πήγαν να εκπροσωπήσουν την Ελλάδα σε παγκόσμιους διαγωνισμούς ρομποτικής. Τότε όλα τα παιδιά άρχισαν να ζηλεύουν τα παιδιά του Φάρου. Έλεγαν και εγώ θέλω να ταξιδέψω, κι εγώ θέλω να σπουδάσω. Πρώτη φορά είπε τσιγγανάκι στη ζωή του θέλω να σπουδάσω. Μόνο λέγοντας αυτή τη φράση είναι πάρα πολύ μεγάλο βήμα. Έτσι άρχισαν όλα τα παιδιά να πηγαίνουν σχολείο, ενώ πριν 10 χρόνια πήγαιναν μέχρι την πρώτη, τη δευτέρα δημοτικού. Μετά από την Αμερική, ο δήμαρχος μας έφτιαξε ένα σχολείο στον Δενδροπόταμο.

Θα ήθελα να βάλω ένα ερώτημα. Η κοινωνία πάντα έκρινε τον τρόπο που ζούμε οι Ρομά, αλλά ποτέ δεν προσπάθησε σαν σύνολο να μας βοηθήσει να αλλάξουμε. Μπορεί κάποιοι να ζουν παράνομα και με άσχημο τρόπο. Ζουν εις βάρος τους. Γιατί όταν ένας Ρομά κλέβει, κλέβει αυτόν που τον κατηγορεί. Κανένας Ρομά δε θέλει να γίνει εγκληματίας. Κανένας άνθρωπος δεν γεννιέται εγκληματίας. Κανένας άνθρωπος δεν γεννήθηκε κακός. Τον έκανε η ζωή. Χωρίς να θέλω να τους δικαιολογήσω.

Για παράδειγμα, εμείς προσπαθήσαμε να ανοίξουμε ένα μαγαζί Κοιν.Σεπ. στο Κορδελιό. Προσπαθήσαμε πάρα πολύ να τους δείξουμε ότι αυτό το μαγαζί άνοιξε για πολύ καλό λόγο και εκτός από θέσεις εργασίας σε εμάς, έδωσε θέσεις εργασίας και σε παιδιά του Κορδελιού που δεν είναι Ρομά. Ήταν πάρα πολύ καλό μαγαζί και φτιάχτηκε με πάρα πολύ μεράκι. Δεν σταμάτησαν να μας κάνουν πόλεμο. Ερχόντουσαν άνθρωποι στο μαγαζί μας ακόμα και από Αθήνα για να δουν ποιοι είναι αυτοί που άνοιξαν αυτό το μαγαζί, γιατί δεν πατάνε οι Κορδελιωτες; Θέλουν Ρομά επαγγελματίες, σωστούς ανθρώπους, ενταγμένους στην κοινωνία ή τους θέλουν στο περιθώριο να ζουν εις βάρος τους;»

Σταύρος Σιαγκούρης Γιουβάνης: «Νιώθουμε την ανάγκη να περάσουμε στη νέα γενιά όλα αυτά που είχαμε την τύχη εμείς να απολαύσουμε μικρότεροι»

«Ο “Φάρος” είναι μια πολύ μεγάλη οικογένεια και με τους δεκάδες εθελοντές προσπαθεί να καλύψει τις ανάγκες όλων των παιδιών του Δενδροποτάμου. Κάποιο παιδί μπορεί να έχει ανάγκη από γραφική ύλη. Άλλο μπορεί να έχει ανάγκη από φαγητό. Μπορεί κάποιο άλλο να έχει ανάγκη από στέγη. Προσαρμόζεται στις ανάγκες των παιδιών. Εγώ δεν έμενα ποτέ στον Φάρο, αλλά με την οικογένειά μου. Απλά λόγω της δύσκολης οικονομικής κατάστασης των γονιών μου δεν είχα τη δυνατότητα για φροντιστήρια. Και έτσι ο Φάρος μου το είχε εξασφαλίσει από την πρώτη έως και την τρίτη λυκείου, που προετοιμάστηκα για το ΠΑΜΑΚ, για το τμήμα Οικονομικών Επιστημών, όπου και πέρασα.

Ο πατέρας Αθηναγόρας δίνει αυτά που δίνει και ένας πατέρας απλόχερα στο παιδί του. Από πολύ μικρή ηλικία ουσιαστικά μας μεγάλωσε κοινωνικά και εκπαιδευτικά, καθώς είναι ο μέντοράς μου. Ο άνθρωπος που όταν έχω ένα πρόβλημα θα απευθυνθώ σε αυτόν. Όταν αφορά την προσωπική μου εξέλιξη θα μιλήσω μαζί του. Ουσιαστικά είναι ο άνθρωπος που φωτίζει πολλές φορές τα σκοτεινά μας σημεία. Μέντοράς μας, δάσκαλός μας και κοινωνικά και ρεαλιστικά.

Αυτή τη στιγμή εργάζομαι και εγώ στο “Φάρο” ως διαχειριστής και υπεύθυνος έργων, ευρωπαϊκών προγραμμάτων αλλά και εγχώριων. Τρέχουμε ένα πρόγραμμα το “Αμαρό Μαγκιπέ” που ονομάζεται στα ελληνικά “Το δικό μας έργο”. Είμαστε περήφανοι για το έργο μας και αφορά την ενδυνάμωση, την ενημέρωση, την ευαισθητοποίηση των παιδιών, νέων γυναικών Ρομά του Δενδροποτάμου και συναντιόμαστε δύο φορές την εβδομάδα έτσι ώστε να κάνουμε τα εργαστήρια ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όλα τα εργαστήρια που αφορούν την ενδυνάμωση και την έμπνευση των παιδιών. Ουσιαστικά όντως εμείς νιώθουμε την ανάγκη να περάσουμε στη νέα γενιά όλα αυτά που είχαμε την τύχη εμείς να απολαύσουμε μικρότεροι.

Το θέμα δεν είναι ότι η πολιτεία δεν έχει κάνει κάτι ή ότι θα μπορούσε να κάνει κάτι παραπάνω για να μας εντάξει στην κοινωνία. Το θέμα είναι να καταλάβουμε το μερίδιο ευθύνης που έχει ο καθένας μας σε αυτόν τον κόσμο. Ο πατέρας Αθηναγόρας είναι ένας άνθρωπος που αγαπάει την ευθύνη. Αισθάνεται υπεύθυνος για την κατάσταση της χώρας μας γι’ αυτό και δρα καθημερινά. Γι’ αυτό και δρα στο πεδίο και βοηθάει τους συνανθρώπους μας που ίσως έχουν χάσει το δρόμο τους. Όπως μας λέει καθημερινά να αγαπάς την ευθύνη. Να λες εγώ. Εγώ μονάχος θα σώσω τον κόσμο. Αν χαθεί εγώ θα φταίω όπως λέει και ο μεγάλος Καζαντζάκης. Ο πατέρας Αθηναγόρας είχε και ένα όραμα. Όλα τα παιδιά του κόσμου να έχουν ίσες ευκαιρίες. Αν όλοι είμαστε λίγο πιο υπεύθυνοι πιστεύω ότι θα γίνει ο κόσμος μας λίγο καλύτερος. Όλα τα παιδιά του κόσμου να μην παρατάνε τα όνειρά τους. Να παλεύουν για αυτά μέχρι και την τελευταία στιγμή γιατί σε αυτόν τον κόσμο ερχόμαστε για ένα συγκεκριμένο λόγο, να πραγματοποιήσουμε τα όνειρα μας. Να ολοκληρώσουμε τις επιθυμίες μας και πραγματικά εύχομαι σε όλα τα παιδιά, Ρομά και μη, να πραγματοποιούν καθημερινά τα όνειρά τους, να αγαπάνε λίγο περισσότερο την ευθύνη και να μην είναι ευθυνόφοβοι».

Πηγή : theopinion.gr